فهرست مطالب

مقدمه

از روزي كه خداوند بشر را خلق فرمود، نياز به ورزش و تربيت بدني نيرومند و قوي از جانب اين مخلوق به خوبي حس شد چه از جنبه دفاع شخصي و يا كسب معاش و چه از جهت مقابله و رويارويي با طبيعت پيرامونش.

نياز بشر به ورزش و تربيت بدني در طول روزگاران همواره وجود داشته و هيچگاه نبود كه انسان خويش را از داشتن بدني سالم و قوي بي نياز ببيند. هرچه زمان جلوتر مي‌رفت به گونه هاي مختلف، انسان ضعيف از انجام اموري كه توانايي لازم را داشته باز مي تواند (هر زمان به مقتضاي خودش) بعد از ظهر و ترويج شريعت اسلام كه اين دين همواره پيروانش را به داشتن بدني سالم و قوي تشويق و ترغيب مي كند، مسئله پرورش بدن به منظور برخورداري از رواني سالم در ميان مسلمانان جايگاه ويژه اي يافت.

از جمله شعارهايي كه اسلام نيز آن را تاييد مي‌كند اين است كه:

روح سالم در بدن سالم است. زيرا كسي كه داراي بدني ضعيف و تربيت نشده باشد، حتي به جاي آوردن واجبات و عبادات نيز دچار كاستي و نقصان است چه رسد به اينكه بخواهد در محيط اطرافش احقاق حقي بكند و دست ظلمي را از دامن مظلومي قطع بكند.

اگر ما در سيره رهبران ديني از جمله علي (ع) يا حتي پهلوانان نگاه بكنيم در خواهيم يافت كه ايشان قدرت بدني بالا را در راه صحيح و جهت مثبت آن صرف مي كردند و نه در راه ظلم به ديگران. در احوال پهلوانان ديده مي شود كه ايشان معتمد ونقطه اتكا افراد جامعه بوده اند چرا كه ايشان توانسته اند معنويت را با قدرت بدني ممزوج كرده و از ثمره شيرين آن كه همانا دستگيري از افتادگان و كمك به بيچارگان باشد بهره ها برده اند ولي متاسفانه مسئله ورزش و تربيت بدني باآن جايگاه رفيع كه از آن ياد شد به صورت حربه تبليغاتي در دست استعماراگران و دشمنان كشورهاي جهان سوم در آمده و بهره هايي كه ايشان از تبليغات ورزش برده اند چيزي نيست جز پر كردن جيبهاي خود و به باطل گذرانيدن وقت ارزشمند جوانان.

امروزه ورزش آلت دست مبلغان محصولات كارخانه ها آمده و در جريان يك بازي يك فوتبال آخرين مدهاي استعماري خود را براي كشورهاي جهان سوم از طريق ماهواره تبليغ مي كنند.

در اينجا لازم است بدان اشاره شود اين است كه از نظر اسلام ورزش هدف نيست، وسيله است. يعني خود ورزش به عنوان انجام يك سري حركات موزون نمي تواند هدف يك مسلمانان در زندگي باشد بلكه ورزش وسيله اي است كه اگر در جهت صحيح آن قرار بگيرد مي تواند در بهتر انجام دادن فرامين الهي به انسان كمك كند و همان گونه كه قبلا اشاره كرديم طرز تلقي و برداشت اسلام و ورزش و تربيت بدني هيچ كدام از سياستهاي امروزي نيست و اگر اسلام ما را به داشتن بدني سالم و نيرومند توصيه مي‌كند صرفاً به خاطر:

اولاً خود ماست كه بتوانيم به وظائفي كه از جانب خداوند براي ما تأمين شده به خوبي عمل بكينم و در آن كاستي و كوتاهي به علت ضعف بدني نداشته باشيم و ثانياً به خاطر جامعه پيرامون ماست كه ما در سايه اين نيرومندي جهت دار بتوانيم محيط پيرامون خويش را از فساد و تباهي پاك كرده و در جهت رضاي معبود گام برداريم.

ان شاء ا…

بخش اول

ورزش در لغت و تاريخچه ورزش

الف) ورزش از ديدگاه لغت فارسي

1- ورزش: .ورزيدن/ اجراي مرتب تمرينهاي بدني به مظنور تكميل قواي جسمي و روحي.[1]

2- ورزش:

الف) فعاليت منظم بدني يا برنامه ريزي شده اي براي پرورش يا حفظ سلامتي بدن يا تواناييهاي جسمي معين.

ب) علمي كه براي كسب مهارت يا حفظ آن انجام مي گيرد. [2]

3- ورزش: ورزيدن. [3]

4- ورزش: ملكه كردن ورزيدن باشد، همچو خمير ساختن آب با آرد و آميزش تمام دادن به چيزهاي ديگر و هر كاري است كه بسيار و با بار كنند، براي آنكه در آن هنرمند و كامل شويد.[4]

ب) ورزش از ديدگاه لغت عرب

الف: راض يروض: روضاً و رياضةً و رياضاً، الحيوان، ذَلَّلَه، الدّر، ثَقَبه

الرياضه:

1- مصدر راض 2- تمارين منظمه و العاب ذات اصول و قواعد يقصد بها الي تقويه الجسم و تغذيه النفس، بإكساب المرء صفات حميده كالمثابره و الجلد واللين.

ج) تاريخچه ورزش

براي پي بردن به اهميت ورزش و لاينفك بودن آن از زندگاني انسانها در طول تاريخ خوب است بحثي پيرامون تاريخچه ورزش داشته باشيم.

اصل ورزش را از يونان دانسته اند كه به منظور چابكي بدن و ايجاد قوت انجام مي يافت و پاروزني، بوكس، كشتي، شنا، شمشير بازي و تيراندازي، اسكي و ورزش هايي چون بيس بال، سافت بال، بستكبال و انواع فوتبال و چوگان بازي، واليبال، گلف، انواع تنيس، شنا، پرتاب وزنه و … جزو ورزش محسوب مي شوند.[5]

اولين ملتي كه ژيمناستيك را بنيان و آن را نام نهاده اند يونانيان قديم مي باشند كه ابتدا اصول ورزش در يونان خيل خشن و ناصحيح بود و اولين نتيجه از ورزش را بزرگ نمودن عضلات بدن دانسته اند. بعدها ورزش در يونان به شكل ريسمان بازي (جان بازي) درآمده و براي آن اهميت زيادي قائل بودن و عمل كنندگان آن را آكروبات مي ناميدند و اين نوع حركات را آكروبايتيك مي گفتند. به محل هايي كه درآنجا ورزش مي نمودند ژيمنازيوم گفته مي شد كه مهمترين آنها يكي ليسه و ديگري آكادمي نام داشت و چون مردم در آن محل ها لخت ورزش مي كردند كلمه ژيمناز از كلمه گليمنوس كه به معني لختي است گرفته و به آن محل ها نام نهاده اند و بعداً به عموم ورزش هاي بدني نيز ژيمناستيك نام گذاشته شد.[6]

از لحاظ تاريخي بعضي از انواع ورزش به وسيله كليه نژادها و ملل مورد استفاده قرار مي گرفته و هدف آن بيشتر جهت تناسب اندام و افزايش مهارت جنگي بوده است و همين طور جهت آماده شدن د راجراي مراسم مذهبي و فستيوالها و مسابقات قهرماني به كار مي رفته است. منظور ديگر آن جهت سرگرمي و وقت گذراني كودكان و تفريح كردن بزرگسالان و گاهي هم جهات درمان به كار مي رفته است.

2500 سال قبل از ميلاد ورزش به وسيله چيني ها جهت درمان بيماريها و طولاني كردن عمر به كار مي رفته است. همين طور بين آشوريها، بابليها، مصريها و مخصوصاً ايرانيها ورزش خيلي رواج داشته است اما در بين همه ملل يونانيها ورزش را توسعه دادند و به درجه بالاتري رساندند. در عصر هنري مسابقات ورزشي در يونان رواج كلي داشت و زن و مرد تا اندازه اي د رامور مربوط به ورزش شركت مي كردند.

در اسپارت، ورزش يك قسمت عمده اي از تربيت اوليه زن و مرد بود اما در آتن زنان به كارهاي عادي مشغول بودند ژيمناسيومهاي بسيار مجهز و وسيعي جهت مردان ساخته شده كه به منظور تربيت بدني به كار مي رفت و علاوه بر ورزش هاي معمولي ورزشهاي ژيمناستيك طبي ورقص و آواز هم از جهت تكامل بدن به كار مي رفت.

بين روميها ورزش به ميزان وسيعي جهت آماده كردن در امور نظامي مورد استفاده قرار مي گرفت. و بالاخره منجر به نمايشهاي گلادياتوري گرديد و بعداً با سقوط امپراطوري روم بدست فراموشي سپرده شد.

اما در خصوص تاريخچه ورزش در ايران بايد گفت، در ميان كشورهاي مشرق زمين بي گمان ايران تنها كشوري بود كه در نظام تعليم و تربيت خود بيشترين اولويت را به ورزش و به تربيت بدني داده بود در حالي كه چينيان به امر ورزش و تربيت بدني توجه چنداني نداشتند و هندوان نيز پرورش تن و فعاليت هاي بدني را گام مذموم هم مي دانستند، ايرانيان به اهميت و ارزش توانايي و سلامتي بدن به عنوان وسيله بسيار مهمي براي فراهم آوردن ارتشي سلحشور و پيروزمند پي برده اند.

[1]- فرهنگي معين، دهخدا، ج 14، ص 20476، ماده ورزش.

[2]- فرهنگ زبان فارسي، امروز، تاليف: غلامحسين صمدي، ص 984.

[3] - فرهنگ عميد، ج 2 ص 1946.

[4] - فرهنگ جامعع فارسي، تاليف: محمد پادشاه، ص 4487.

[5]- اولين دانشگاه و آخرين پيامبر، شهيد دكتر سيدرضا پاك نژاد، ص 63.

[6] -ژيمناستيك، رحيم حسن نائيني. ص 11.

شامل ورد 26 ص